میرزا نصرالله اردبیلی حدود سال 1160 هجری شمسی در اردبیل به دنیا آمد. در آغازجوانی برای تحصیل دانش به اصفهان رفت. بعد از کسب فضایل علمی و معنوی به وطن خود بازگشت. عباس میرزا نایب السلطنه ی فتحعلی شاه قاجار او را به آموزگاری فرزندش محمد میرزا برگزید. وقتی محمد میرزا به سلطنت رسید از معلم خویش دعوت کرد تا صدارت دولت او را بپذیرد امّا او امتناع کرد و عمر خویش را در تعلیم و تربیت دانش پژوهان و راه جویان سپری نمود. وی در سال 1234 خورشیدی در بازگشت از کربلی معلّی در کرمانشاه درگذشت. کالبد او را به کربلا برگردانیدند و در آن مکان به خاک سپردند.

معروف است میرزا قبل از آنکه از جانب محمد شاه به صدارت انتخاب شود کج اندیشان و قشری مذهب های اردبیل به او تهمت بد دینی می زدند بعد از انتخاب به صدرالممالکی کشور از تبریز به اردبیل آمد مردم به استقبال او رفته به عنوان تبرک دستش را می بوسیدند در میدان شهر مردم را جمع کرده بیاناتی ایراد کرد و در ضمن سخنرانی از مردم پرسید مطهرات را بشمارند مردم اطاعت کردند میرزا فرمود یکی را کم گفتید سوال کردند کدام را؟ میرزا گفت یکی هم منصب صدارت است به گمان شما من همان بی دین دیروزی هستم که امروز صدارت کشور را پذیرفته پاک گشته ام که شما بر دستان او بوسه می زنید.

صید مرغان سحرخیز

نگاه از نرگس مستانه کردند                          مرا آسوده از پیمانه کردند

پی هر درد درمانی نوشتند                           دوا و درد را هم خانه کردند

دو منزل ساختند از آب و از گل                           یکی مسجد یکی می خانه کردند

تنم را مسکن جان آفریدند                                دلم را منزل جانانه کردند

به روی گل رخان خالی نهادند                           به زلف نازنینان شانه کردند

برای صید مرغان سحر خیز                                غرض ترتیب دام و دانه کردند

گروهی نامشان هشیار و عاقل                          گروهی را لقب دیوانه کردند

      گروهی کعبه و بیت المقدس                           گروهی سجده بر بت خانه کردند

به هر جا قصّه ی نصرت شنیدند                         دریغا حمل بر افسانه کردند